Kırklareli Huzurevi’nin “kimsesiz sakini” 71 yaşındaki Mehmet Epeker, yıllardır bir ziyaretçisinin geleceği umuduyla gözlerini yollardan ayırmıyor.
İkinci Dünya Savaşı'nın bittiği yıllarda Karahamza köyünde dünyaya gelen Epeker, 7 yaşında babasının vefatı, bir sene sonra da annesinin kendilerini terk etmesi nedeniyle 5 kardeşiyle yalnız kaldı.
Epeker, ölene kadar babaannesine ve kardeşlerine çobanlık yaparak baktı. Yıllar geçtikçe bir bir kardeşlerini toprağa veren Epeker, hayatta bir başına kaldı. Üzüntü ve kederle geçen yıllar ile çobanlığın getirdiği zorluklar Epeker'i bitkin düşürdü. Kimi kimsesi olmayan Epeker, kaldırıldığı hastanedeki tedavisinin ardından 11 yıl önce Kırklareli Huzurevi'ne yerleştirildi.
Huzurevine yerleştiği günden bu yana çobanlıktan kalma alışkanlığıyla erkenden kalkan Epeker, kahvaltısını yaptıktan sonra 11 yıldır bir ziyaretçi gelir umuduyla adeta nöbet tuttuğu pencerenin önüne geçiyor.
Yeğenleri, kuzenleri harici kimsesi olmayan Mehmet Amca, aslında var olan ama yokmuş gibi davranan akrabalarının bir kez olsun ziyaretini bekliyor.
Kimsenin gelmeyeceğini bilse de umutla ziyaretçi kapısına diktiği yorgun gözleriyle “ziyaretçin var Mehmet Amca” sözüne kulaklarını dikiyor.
Yine oturduğu pencerenin yanında dert yanan Mehmet Amca, ziyaretçisinin gelmemesini “İnsanım zoruma gidiyor” diye özetliyor. Ziyaretçisi gelen arkadaşlarını gördüğünde içinin burkulduğunu anlatan Mehmet Amca, “2005 yılından bu yana kaldığım huzur evinde de beni tek bir kişi ziyaret etmedi. Diğer arkadaşlarımın ziyaretçilerini gördüğümde üzülüyorum. Hastanede tedavi için 14 gün kaldığımda diğer hastalara ziyaretçi geldiğinde ben başımı yorgana sokup ağladım” dedi.
“Kimsem yok ki, kim gelecek” diye gerçekliğin acımasızlığını umuduyla hafifleten, kimsesiz huzurevi sakini geçmişteki yanlış kararlarını da sorguluyor.
Evlense, çoluk çocuğa karışsa belki de bu halde olmayacağını düşünen, Mehmet Epeker, “Yıllardır ormanlarda yaşadık. Hiç evlenemedik. Aslında yıllar önce bir kısmet çıktı ama başka bir köye iç güveysi olarak gidecektim, o zamanlar bana ters geldi gitmedim. Gitseydim şimdi benim çoluk çocuklarım olacak ve yalnız olmayacaktım” derken “Allah devlete zeval vermesin, iyi ki devletimiz var” duasıyla gözlerini yeniden huzurevinin bahçe kapısına dikerek, yeni hülyalara dalıyor.
